Xian - LiJiang

Bij het uitchecken van het hotel, blijkt dat er geen ontbijt beschikbaar is. Op de hoek is aan McDonalds, waar we de rest van de groep vanzelf weer tegenkomen, inclusief onze reisleider.
Leshan, de home of the greatest Budha in the World. Nadat de Taliban de allergrootste Budha´s ooit hebben opgeblazen is de in het gebergte uitgehakte Budha van Leshan de grootste van de wereld.
Na een relaxte start rijden we in de bus naar het park waar de Budha resideert. Er blijken ook nog een tigduizendtal Chinezen op hetzelfde idee te zijn gekomen. De Budha is uitgehakt en er is een trappen stelsel omheen uitgehakt dat in file vorm langs de budha naar beneden gaat en weer naar boven.
Een monnik is de sculptuur gestart om op deze plaats er voor te zorgen dat de samenkomst van drie rivieren minder onstuimig zal plaatsvinden. Jaarlijks vielen er door overstromingen vele doden.Ze hebben er 70 jaar over gedaan.
Het lijkt gewerkt te hebben, misschien omdat het puin dat afgevoerd moest worden in de rivier wer gedumpt.
Maar… het regent, het is nevelig grijs en er staat een wachtrij paraplu´s van een uur of drie.
We gaan eerst maar het tempelcomplex bekijken en wat eten, in de hoop dat het beter wordt.
Als we na een aantal uren terugkomen lijkt er niets veranderd te zijn. Dat wordt dus niets. We zijn niet zoo religieus dat we daar die wachttijd voor over hebben.
Het (erg mooie, maar erg natte) park uit blijken we ook per boot langs de budha te kunnen varen. Dat is wel een succes, hoewel in deze regen ook wel een zeer natte ervaring.
Daarna door naar het hotel. Dat blijkt het beste hotel tot heden te zijn. De natte kleren uithangen, lekker Chinezen, vroeg naar bed, want Zondagmorgen gaan we om halfzes al onderweg naar de Emeishan. Een heilige berg, 3.077 m hoog, waar naar boven gaan en dan naar beneden lopen.

Om zes uur staan we aan het busstation. Een speciaal busje brengt ons naar de berg Emeishan, top Wanfoding waarop de Bodhisattva Puxian (Budha van de universele goedheid) met de 10 gezichten staat. De bus brengt ons in razende vaart naar de parkeerplaats (van ca. 500m naar ca. 2400 m). Van daar een ½ uurtje lopen naat de kabelbaan dien ons naar 3077 m brengt. Dan nog heel wat trappen voordat we de Budha aanschouwen.
We vertrokken in het donker, maar inmiddels is het licht geworden en de hoge bewolking wijkt langzaam voor de zon. Voor het eerst in deze trip zien we blauwe lucht, maar boven op de berg is het met een fris briesje nauwelijks 5 a 8 graden Celsius. Koude handen en koude voeten dus.
Het beeld is schitterend en, langzaam aan steeds meer in de zon, blinkt het goud je tegemoet. Ook de tempels eromheen zijn zeer de moeite waard.
Na Puxian van alle kanten te hebben bewonderd lopen we de duizenden traptreden af terug naar de parkeerplaats. Tussen 3077 en 2400 m levert dat knikkend knieën op.
Met de bus terug naar het hotel.

Schuin tegenover het hotel is een klooster met tempels. Patricia neemt vrijaf en Ton gat nog evengdit complex bezoeken.
Het blijkt een bijzonder project te zijn. De oude tempels bestaan niet meer. Verloren, vergaan in de lop der jaren en in 1958 is en heel groot bronzen Budha beeld hier omgesmolten in het kader van de grootte metaal schaarste tijden de culturele revolutie.
Toen China veel later tot bezinning kwam is besloten dit klosster opnieuw op te bouwen. Er zit nu zo’n 116 miljoen Yuan in en er zijn schitterende nieuwe tempels en budha’s gemaakt.
In 2015 moet het klaar zijn. Het is een heel groot, indrukwekkende geheel, en het is een voorbeeld van de wijze waarop China nu met het cultureel erfgoed wil omgaan. Blij dat ik het gezien heb.
Bij het eten in de stad vinden we een meisje van 16 jaar die uitstekend Engels spreekt. Als zij voor ons spontaan vertaalt bij het kiezen van de gerechten staat haar hele familie apetrots om onze tafel. Haar Engels is het beste dat we in de afgelopen dagen gehoord hebben.


Maandag (5/10) wederom om zes uur met de bus. We gaan terug naar het vliegveld van Chengdu en vliegen dan naar Lijiang in Juan (platte land), waar we meer over minderheden in China gaan zien.
De busreis verloopt voorspoedig. Inchecken, geen probleem, alleen heeft de vlucht en vertraging van ca. een ½ uur. Dit geeft Patricia de tijd om een massagestoel te proberen (15 Yuan). Het is een groot succes en voor je het weet ligt de halve groep op zo’n stoel.
De vlucht gaat verder probleemloos en aansluitend met de bus in een uurtje naar LiJiang.
Hong gaat onderweg in de bus nog even door op zijn eerdere mededeling dat we nu naar een hotel gaan dat nul sterren heeft.
Bij aankomst begrijpen we wat hij bedoelt. Het is een soort back packer hotel. Er zijn Chinese ornamenten, alles is van hout en gammel maar er wordt redelijk Engels gesproken en er is een stabiele internet verbinding. Het is ook redelijk schoon.
Als iedereen van de schok bekomen is en de koffers heeft weggeborgen, gaat de groep onder leiding van Hong voor een kennismaking naar de oude stad van LiJiang. Omdat de Chinezen nog vrij hebben blijkt het erg druk te zijn. Tevens komen we gaandeweg tot de conclusiue dat deze oude stad een synthese van Valkenburg en Volendam is. Het barst van de souvenirwinkels en restaurants / bar´s en het personeel is in Naxi klederdracht.
Patricia en ik ontkomen de drukte door een paar straatjes van de hoofdstraat af in te gaan. Dan wordt het rustig en authentieker. De Naxi vrouwen blijven overigens wel in hun standaard klederdracht. Tegen de berg op klauterend zien we restanten van de aardbeving van 1996, waar nog gewerkt wordt aan het herstel. Zeer traditioneel, waarbij een draagmand wordt vol geschept, daarna aan paar trappen wordt opgedragen en dan weer leeg gestort. Bij de Naxi heerst een matriarchaat, dus zie je ook vrouwen dat werk doen.
Hoe hoger je komt, hoe mooier het uitzicht. We vinden een tentje waar relaxte muziek wordt gedraaid en waar je op het dakterras op je gemak een kop thee drinkt. Je kijkt uit over het weerwar van daken van de oude stad. We wandelen terug en worden door mooie vrouwen in feest klederdracht uitgenodigd hun etablissement te frequenteren. Het fraaist is er een die met een verveeld gezicht kauwgombellen staat te blazen. Ik krijg het helaas niet op de foto. Omdat ik heel lang sta te wachten met de camera, komt er en Chinees naar me toe en vraagt in goed Engels: ¨what are you waiting for¨. Als ik het hem uitleg legt ook hij zijn camera lachend in de aanslag. Weer zo´n mooi contrast tussen traditie en moderne tijd.
´s-Avonds gaan we samen uit eten in een eenvoudige tent, waar ´snacks´ op de deur staat. Geen Europeaan te vinden. Wel Chinezen. En de zoon des huizes (4 a 5 jaar) zit met lange tanden kip en rijst uit een kommetje te plukken. Hij vindt de bleekneuzen maar raar en gooit rijstkorrels naar ons toe, wat hem direct een reprimande van de serveerster oplevert. We wijzen op een kaart met Engelsen en Chinese teksten de gerechten aan die wij denken te willen eten. Omdat misschien niet helemaal duidelijk was welke Chinese regel verband hield met welke Engelse regel is het diner nog een grotere verrassing dan normaal. Wel lekker, niet bijzonder en, natuurlijk, ook maar weer een paar euro.
Op de terugweg naar het hotel blijkt de straat met restaurant en kroegen inmiddels opgeschaald te zijn tot een disco inferno. Uit iedere plek komt er een nadere Chinese discodreun tevoorschijn. Boeiend, luidruchtig en vermoeiend. Wij haasten ons naar rustiger oorden.

Dinsdag 6/10 verzamelen we om 10:00h voor een fietstocht. Hong leidt ons richting Baisha. Niet via de meest directe weg, maar een beetje er van af, langs velden, langs lokale boeren huizen, waar we bij een boer binnen mogen kijken. De boerin is het daar niet mee eens, maar wordt gunstig gestemd door Patricia, die ook hier weer Delfts Blauwe klompjes uit deelt. Eerder had ze al klopjes uitgedeeld aan en moeder met kind, in klederdracht, die langs de weg zat en zich verder geduldig en tichvoud liet fotograferen.
Onderweg zien we hoe de oogst wordt verzameld (rugmanden / handmatig) van boontjes en rode pepers. Manden met maïskolven worden langs de rand van de weg leeg gestort en blijven daar liggen tot iemand ze met een soort tractor komt ophalen. Later zien we die in Baisha weer aankomen en met manden worden leeg gehaald en op het erf worden gestort voor verder verwerking.
In Baisha resideert doctor Ho (He in de oude spelling). Hij is internationaal erkent als autoriteit op kruiden gebied en beweert ook mensen van leukemie genezen te hebben. Op bezoek bij Ho krijgen we kruiden thee (Good Healthy Tea) een uiteenzetting van zijn zoon die de nering moet overnemen (Ho is 86 jaar, maar oogt vief en actief). Wat opvalt is Ho´s voorliefde voor visitekaartjes. Er hangen er duizenden en heel veel van Hollanders. We krijgen ook veel statistische informatie over wie er allemaal geweest zijn (Maxima..) wie hem allemaal erkent hebben enzovoort.

We lopen uit de toeristische hoofdstraat en wandelen door de oude straten,waar ook de huis-erven an liggen. We zien veel huisvlijt (dorsen van koolzaad) door de poorten heen.

Op de terugweg fietsen we wat meer door het platteland en komen mer gebronsde koppen terug in het hotel.
We eten weer in de oude stad.

Woensdag 7 oktober bezoeken we de markt van LiJiang. Er zijn veel groente en fruitafdelingen, kruiden, etc. De vleesafdeling is een belevenis. We zien hoe een zojuist geslachte geit wordt verwerkt (het slachten net gemist). Er worden kippen verhandeld en, op verzoek, ter plekke geslacht. Er worden honden, eenden en varkens verhandeld, geslacht en uitgebeend.
Op de vleesafdeling vindt je overal stukken vlees die op zinken tafel liggen uitgestald. Complete varkenskoppen, poten, lever, nieren, alles is te koop. Alles wordt ook door iedereen met de handen aangevat en betast. Werkelijk een bijzondere ervaring.

Na de markt bezoeken we het paleis van Hu. Weer mooie pagode-achtige gebouwen, goed hersteld na de aardbeving, met veel trappen tot aan een hoge pagode, die weer uitzicht over LiJiang biedt.
Vanaf de pagode lopen we naar het park van Lijiang. In het park is een punt waar je de Sneeuwberg moet kunnen zien, met daaronder een bruggetje. Dat klopt allemaal, alleen de berg is in wolken gehuld. Jammer…Pindakaas.
We nemen een time-out in het hotel. Vanavond nog een beetje door de oude stad lopen (de Chinezen zijn aan het eind van hun vakantie en het wordt opvallend veel rustiger) en dan nemen we afscheid van LiJiang. Dali is de volgende stop. Dat is malariagebied, dus beginnen we vandaag aan de pillen.