IJsland 3

Zaterdag, 31 mei
De route voert ons vandaag naar Husavik, wat in het noorden ligt. Eerst kijken we nog een beetje rond in de omgeving van Egilsstadir..
We rijden rondom het Lagerfjot meer, door het grootste bos van IJsland. Bij het meer ligt de Hengifoss waterval.
Van af een parkeerplaats proberen we daarheen te lopen, wat volgens het boekje 2 uur moet duren.
Eerst een flinke trap op en daarna door het veld en langs paadjes sterk omhoog hijgend richting rotsen en waterval, die je in de verte wel kan zien vallen, maar nog niet neerkomen. Na ruim drie kwartier klimmen komen we bij een zijtak van dé waterval rivier, waar wel is waar een bruggetje over ligt, maar dat wordt door het water ruim overspoeld en is onbegaanbaar.
We proberen langs het water omhoog een beter oversteekplaats te vinden, maar het wordt allengs natter en we zijn genoodzaakt tegen de vrij stijle helling naar boven te klauteren. Dat is een forse aanslag op Patricia's rechter knie, waardoor we besluiten niet verder te gaan. De beschrijving had gemeld dat het verderop moeilijker gaat worden en daar waren we nog niet eens.
Tot dan toe hadden we al wel meerdere mooie uitzichten gehad op de benedenloop van de rivier en de daarin voorkomende watervallen en stroomversnellingen.

Weer terug bij de auto proberen we een weg naar een waterkracht centrale met stuwdam.
De weg is een mooie asfalt weg, maar aan het begin staat een bordje dat hij 'impassar' is. Toch maar kijken hoe ver we komen. Misschien is het moeilijke punt pas na de stuwdam.
Na een kwartiertje haarspeldbochten en een mooie weg omhoog, langs loslopende paarden en schapen, komen we op een hoog plateau waar veel sneeuw ligt en het ook een beetje nevelt. (De dag begon met regen en is nog steeds een beetje graauw). Het uitzicht is weids en prachtig, maar we missen de zon van gisteren. Af en toe ligt er nog wat rest sneeuw op de weg en dat is de voorbode voor de versperring. Na zo'n twintig minuten is de weg bedekt met ijs en sneeuw en is het tijd om terug te gaan. Immers, onderaan de weg stond dat deze route geheel voor eigen verantwoording wordt gereden. Jammer, pindakaas.

De weg naar het noorden is lang en gaat heel lang over hoogvlaktes en langs bergen. We komen heel weinig verkeer tegen.
Het is een flink eind en gaandeweg neemt de wind steeds meer toe, zodat de windgevoelige Quasquai wat dweilt over de weg.
We komen bij de geothermische kracht centrale van Krafla (Visitor Centre gesloten) waar achter een wandeling van een uur over de open vlakte naar geothermische bronnen. Bij het uitstappen merken we pas hoe hard het hier waait. We lopende een eindje de besneeuwde vlakte op, maar denken dat het met deze koude wind geen pleziertochtje wordt. Terug in de auto naar een volgend uitkijkpunt. Daar waait het nog harder en heb ik moeite om te blijven staan. We zakken de berg weer af naar een tweede geothermisch gebied. De Namaskaro solfataren. De solfataren zijn kokende modder bronnen. Het stinkt hier geweldig naar zwavel (zeg maar: rotte eieren). In deze gebieden druipt koud grondwater langs scheuren de magma laag in en komt het er als stoom weer uit. Het is daarbij zeer zwavel houdend geworden en, in combinatie met de zuurstof, ontstaat zwavelzuur, waarin de grond en het gesteente oplost. Dat veroorzaakt blauw-zwarte poelen met borrelende modder van 100 graden Celsius.
Ook hoger op de omringende berg zie je overal stoompluimen uit de grond komen.
Een heel onwerkelijk gezicht.
Dit gebied is het meest vulkanisch van IJsland en daarom zie je op onverwachte plekken stoom uit een schoorsteentje komen. Hier wordt de aardwarmte gebruikt voor verwarming en douche water.
Na een dag cruisen komen we bij onze uitval basis voor de komende dagen.
Hiervandaan misschien ook op walvis jacht ( met alleen een verrekijker natuurlijk) .

(Weinig foto's vandaag. Meer video's van watervallen en modderpoelen, maar die krijg ik niet ge- upload)